Broeder Jos van Dinther 50 jaar in Ghana.

Onderstaand bericht ontvingen wij van Broeder Jos van Dinther uit Ghana.

Jos:

Afgelopen dinsdag 05-01-2021 hebben we mijn gouden (50) jarig verblijf in Ghana gevierd. Ja, dat is een hele tijd vooral als je terug kijkt. Tijdens mijn verblijf in Ghana heb ik altijd in zogenaamde “Mixed” communiteiten geleefd. Met broeders uit Nederland, Indonesië en Ghana. Het is een hele ervaring als je merkt dat de Nederlandse cultuur niet de enige is.

In 1971 vertrok ik met Ludanus Peters uit Boekel als “missionaris” naar Ghana.
Ja, die bestaan nog. Jullie hebben een goed voorbeeld aan kapelaan Issag Jesudass, hij is ook missionaris.

Mijn eerste werk in Ghana was als bouwer van een middelbare school in Nandom.
We waren met drie bouwers en zeventig werkers. Daar heb ik twee jaar mee gedraaid.
We wisten al vlug dat in het noorden niet veel geschoolden arbeiders waren en daarom zijn we meteen begonnen met het vak-onderwijs toen de middelbare school klaar was.
Daar heb ik achttien jaar aan gewerkt.
Al het materiaal en gereedschap moest ingevoerd worden en de wegen waren ontzettend slecht. We wilde vakmensen opleiden, mensen die met hun handen konden werken.
Dit hebben we jaren volgehouden maar de drang voor hoger onderwijs bleef aanhouden.
Na achttien jaar moest ik dus plaats maken, want ik zag niets in dat hoger onderwijs.

Dit was en is inderdaad een hele teleurstelling voor mij. Maar goed, we moeten verder.
Dit kreeg ik te horen toen ik op verlof was in Nederland: Ik kon terug komen naar Ghana, maar werd verzocht in Accra te wachten tot het nieuwe bestuur van de school geïnstalleerd was.
Ik ben toen begonnen met een onderzoek van vakonderwijs in het zuiden van Ghana. Daaruit bleek dat er genoeg vakscholen waren die studenten konden aannemen. Dus een nieuwe school was niet nodig.

Toen ik met dat onderzoek bezig was kwam ik in contact met een Franse pater die voor de gehandicapten zorgden. Zijn aanpak was heel duidelijk. Breng de gehandicapten niet allemaal bij elkaar in een school maar laat ze bij hun familie verblijven en help ze daar.
Ik ben verschillende keren met hem mee geweest op een brommer om de leden van “hope for life” te ontmoeten. Op een van die reisjes gingen we naar een achterbuurt waar we niet verder konden rijden vanwege de modder. Hij stalde de brommer zomaar ergens en pakte zijn tas erop. Ik zei nog, dat kun je toch niet zo laten staan, maar hij zei dat hij nog nooit bestolen was gedurende al die keren dat hij naar de achterbuurten ging. Dus hij had een heel groot vertrouwen en geloof.

Hij bracht me ik contact met de straatkinderen. Overal leefden straatkinderen op straat en niemand deed er iets aan. Daar ben ik dus samen met anderen aan begonnen te werken. Nu al weer 29 jaar. Ik kan hier heel veel over vertellen maar ik hou het bij de laatste ontdekkingen.

Er leven drie verschillende groepen straat kinderen in de stad.

1. Kinderen die van het platte land gekomen zijn.
2. Kinderen die op straat geboren zijn, kinderen van straat kinderen.
3. Kinderen van arme families in de stad.

Iedere groep heeft verschillende problemen en voor iedere groep moeten andere oplossingen gevonden worden.
We weten ook dat de hoofdoorzaak is het uiteen vallen van de families. De kinderen hebben dus geen goede thuis haven.
Vele mensen zijn van mening dat de hoofdoorzaak armoede is en dat de regering verantwoordelijk is. Dat is dus niet zo.
Wij, vooral de kerken moeten dus veel meer doen voor families die in moeilijkheden zijn gekomen. Het is een sociaal probleem en moet op dat vlak aangepakt worden.
Wij proberen nu de kerken zover te krijgen.

Ik hoop dat jullie ook mee doen. Zorg voor de kinderen van families die het moeilijk hebben ook in Veghel.

In juni 2021 ga ik echt met pensioen. Dan begin ik weer een nieuwe fase in mijn leven.

Ik wens jullie alle goeds voor 2021.

Bekijkt u ook eens de website met foto’s: www.casghana.org
Wilt u doneren dat kan, u kunt een bedrag overmaken op:
NL 59 INGB 0679 4114 02
t.n.v Brothers FIC Maastricht, o.v.v. CAS-GHANA